No3D Corporation

Szielet skrzyżował ręce na swoich żebrach i zaczął się zastanawiać.
- Bezsłoneczne Krainy? Coś tam w waszych książkach jest ale pod tą nazwą tego nie kojarzę. Jeśli chodzi ci o to co jest na połódniu... to cóż, tak. Ale... - wycelował w ciebie swoją kończynom. - Nie ma nic za darmo. Jeśli chcesz uzyskać ode mnie takie informacje... cóż, przynieś mi coś czym mógłbym pozyskać tą twarz. - Wskazał na zwłoki kucyka. - Nie jakiś tam scyzoryk. Potrzebuje magiczny przedmiot który mi na to pozwoli. Załatw mi takie coś a ja powiem ci wszystko... ba, nawet mogę cię tam oprowadzić. Sam się tam kieruje. Jakiś przeklęty drań zbiegł tam po obudzeniu mnie w mojej krypcie i zabraniu... no nie ważne.

- Hm. Nie zauważyłem. Najwidoczniej te zaklęcia są tak żałosne, że po prostu mi umknęły. - Mruknął szkielet. - Każde miasto portowe ma jakiś półświatek. Dostawy i tego typu rzeczy. Pogadaj z nimi. Ewentualnie poszukaj kogoś kto umie czarować i poproś o pomoc w stworzeniu tego. To nie powinno być zbyt trudne nawet dla trzeciorzędnego Sztukmistrza - dodał

- Nie ma mowy! Sam idź ją przekonaj żeby zrobiła coś czym można uciąć twarz! Jak na moje to powinna być  twoja robota, ty ją znasz! Ja tu zostanę i go popilnuję czy coś! - odkrzyknał Star, definitywnie nie wyglądał na chętnego do takiej przechadzki.

Po pewnym czasie dotarłeś do pokoju który był waszą tymczasową bazą wypadową, Starlight definitywnie była czymś zajęta przy stole, jej róg ciągle świecił, do tego widziałeś nawet niewielkie iskierki pękające w jej aurze.
- Macie line? - rzuciła, nie odwracając się w twoim kierunku.

Starlight odwróciła się w twoim kierunku i podniosła brew.
- Noo. Znaleźliście jakiegoś rzemieślnika, który wie o miejscu gdze chcemy iść, to dobrze. Wykrztuś z siebie to co masz do powiedzenia i przyprowadź go tutaj. - oznajmiła.

Starlight bardzo wyraźnie przewróciła oczami. Najwyraźniej takie podchody niezbyt ją interesowały czy ciekawiły. Jej wzrok wrócił do ciebie, studiując cię z uwagą. Wyglądało jakby była gotowa coś powiedzieć, ale powstrzymała się, przynajmniej na razie. Ostatnie wzięła głęboki wdech po czym jej róg zaświecił się i przedmioty obok niej zaczęły lewitować po czym poustawiały się, tworząc na stoliku relatywny porządek.
Starlight wypuściła powietrze.
— Moonlight, poprosiłam o linę, nie o to, żebyś zachowywał się jak przestraszone dziecko. — klacz westchnęła. Raz jeszcze. — Jeśli to co zamierzasz mi pokazać i nie umiesz wydukać będzie bezużyteczne, będziesz spał na podłodze. — oznajmiła, po czym jej magia owinęła ciebie i ją i wraz z tym, poczułeś jak twoje ciało rozciąga się a potem składa do normalnej formy i tak oto staliście na plaży.

Przynajmniej Starlight stała, twój żołądek robił właśnie rewolucje i zdawał się nie umieć dojść do siebie.
— No dobrze... a teraz gdzie jest to o czym mówiłeś? — Starlight zapytała ale zaraz potem usłyszała głos Star Hollowa.
— Hej! Jesteście! Świetnie! — ogier zaśmiał się i wskazał na szkieleta który właśnie siedział niezadowolony na kamieniu.
— Oh... Czyli przyprowadził kolejnego kolorowego konika. Świetnie, i co ona niby miała zrobić? — zapytał szkielet patrząc sceptycznie na Stara.
O dziwo, Starlight wydawała się zaskoczona. Czegoś takiego dawno nie widziała.
— Okej... to jest zdecydowanie ciekawe. Masz jeszcze szansę na spanie w łóżku Moon. — odrzekła po czym podeszła bliżej szkieleta, jej róg zaświecił się a ona zdawała się przez moment skupiona. — Dziwne... nie wyczuwam żadnej nekromancji...
Szkielet zdawał się westchnąć.
— Bo dla takich prymityów jak wy koncept kogoś kto nie potrzebuje skóry żeby żyć jest niespotykany. — odparsknał szkielet.

W tym czasie, Star podszedł do ciebie zostawiając Szkieleta i Starlight w swojej dziwnej rozmowie.
— Ej... ten szkielet jest całkiem śmieszny. — Oznajmił ogier.

Star pokręcił głową.
— Nie, nie. Słuchaj... chłop... yyy... szkielet? Szkieletor ma poczucie humoru. Mówi całkiem zabawne żarty. Pogadałem z nim jak was nie było no i ten... tak się okazuje, że jest zabawny. — potem, jednorożec zauważył, że wyglądałeś dość niemrawo. — Kurde, chłopie, co ona ci zrobiła? — Zapytał, starając się cie jakoś powstrzymać w momencie gdy obrócił głowę w kierunku Szkieleta i Starlight, ty zaś zrobiłeś to samo.

I zauważyłeś jak Starlight obróciła się w kierunku jednego z ciał na plaży i jej magia owinęła głowe martwego ogiera po czym jego twarz została równo urwana, wlatując w dłonie Kościeja.
— Świetnie, jesteś bardziej utalentowana niż sądziłem. — oznajmił szkielet po czym chwycił za swój plecak i rozłożył na ziemi małą tacę na której nakreślił coś niewielkim niebieskim kamieniem... wyglądającym trochę jak fragment rogu. Potem, dosypał do tego kilka kawałków kryształów, kamienia, dodał kawałek papieru i dziwną niebieską kulkę która wyglądała jakby lepiła się do wszystkiego, ale fragmenty które się lepiły, znikały bardzo szybko. Potem, w błysku czarnej magii na tacce leżała maska którą to szkielet załóżył, klasnął dłońmi i w przypływie czarnego dymu, z zielonymi i czerwonymi elementami, zamiast szkieleta stał kucyk. Wyglądał dość podobnie do kucyka z którego zdarto twarz ale jednak... było dość różnic żeby można było ich od siebie odróżnić. Przez chwilę, jego oczy zdawały się jeszcze wydzielać dym z zielonymi śladami ale zaraz gdy mrugnął... zniknęły. Wraz z tym Starlight podeszłą do was.
— Cóż... unikniesz spania na podłodze, to na pewno.

Starlight zdawała się tylko patrzeć na wasze przerażone twarze. Jakby zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego co właśnie zrobiła było w jakikolwiek sposób negatywne albo dziwne.
— Czemu tak na mnie patrzycie? Mam coś na pyszczku? — zapytała Starlight, ale zaraz potem szkieletor-teraz kucyk podszedł do was.
— Cóż... teraz mogę wejść do miasta... I mam u ciebie dług. — zwrócił się do Starlight na co Star też zdawał się przełknąć głośniej ślinę, kiwając tylko głową na twoje uprzednie słowa na temat nie denerwowania jej.
— Eee... to ten... ja... o. Powinniśmy coś jeszcze zrobić szefowo? Może ten... więcej rzeczy ci załatwić? — zapytał niepewnie Star.

Starlight dalej nie wiedząc o co chodzi wzruszyła ramionami.
— Cóż... wciąż potrzebujemy tą całą linę... to możecie jej poszukać, ja i... yy... jak ci w sumie na imię? — zerknęła na kucyka-szkieletora
— Po prostu wy prymitywy nazywajcie mnie Nikomedes. To powinno wystarczyć. — przedstawił się szkielet.
— No, to ja i Nikomedes udamy się do miasta. Obiecał pomóc nam na naszej misji. Ponoć wie więcej niż my o naszym celu. — oznajmiła z wesołym uśmiechem i tak oto razem ze szkieletem, teleportowali się. Zostawiając ciebie i Stara samych.